دکتر محمد آذربایجانی

سلام / انسان خوشبخت گم نام است. گم نامی او آزاد کنندۀ روح او از دام انتظارات و توقعات دیگران است. گم نامی و آزادگی، اورا غنا می بخشد ؛ زیرا شهرت آدمی را در چرخۀ «مقبول نمایی» و «حفظ موقعیت» نگه می دارد و مانع آزادی فکر و تنوع عمل او می شود. به تعبیر «جولیا کامرون» که با بیانی ژرف می گوید:
شهرت، تخدیر کننده ای معنوی است. معمولاً محصول فرعی کار هنری ماست. ولی مانند زباله های اتمی می تواند محصول فرعی بسیار خطرناکی باشد. شهرت آرزوی حصول و آرزوی حفظ آن می تواند عارضۀ « چه طور به نظر برسم» ایجاد کند. آن گاه سوال شخصی این نیست که کارم چگونه است؟ سوال این است که: «کارم از دیدگاه دیگران چهطور به نظر می رسد؟»
به عبارتی دیگر، شهرت و حفظ آن، بخش عظیمی از انرژی مارا به خود مشغول می دارد. و مانع ظهور سیّال و روان انرژی ذهن و اندیشه می شود. شهرت خلّاقیت را می کُشد و نیروی آفرینندگی، جوشندگی و خودانگیختگی را از آدمی می گبرد. // پس همان به که در پس نادانی ها ی دیگران دانا بمانم و مترصد زمانی باشم تا مردم بیدارتر و هشیارتر شوند وآنوقت بیاری حقتعالی حقسالار شوند